FRAGMENT "Łotr" - Trudi Canavan

Poniżej fragment "Łotra" autorstwa Trudi Canavan. Zapraszam do lektury :)

Jak mówi sachakańska tradycja, tak zamierzchła, że nikt

nie pamięta jej początków, lato zawiera w sobie pierwiastek

męski, a zima – kobiecy. Przez całe wieki zwierzchniczki

i prorokinie Zdrajców twierdziły, że przesądy

dotyczące kobiet i mężczyzn – zwłaszcza kobiet – są całkowicie

absurdalne. Zwykli ludzie byli jednak przekonani,

że pora roku wywierająca największy wpływ na ich życie

miała wiele cech kobiecych. Zima, bezlitosna i wszechwładna,

zbliżała do siebie walczących o przetrwanie.

Za to dla mieszkańców nizin i pustyń Sachaki sprawy

miały się odwrotnie – to właśnie zima była wybawieniem,

przynosząc deszcze, tak potrzebne uprawom i zwierzętom.

Lato było okrutne, suche i jałowe.

Kiedy Lorkin spieszył z Herbery, głowę zaprzątała mu

jedynie myśl, że w dolinie jest zimniej, niż się spodziewał.

Panujący w powietrzu chłód niósł z sobą groźbę śniegu

i lodu. Młodemu magowi wydawało się, że nie spędził

w Azylu aż tyle czasu, aby zima była już tak ostra. Minęło

zaledwie kilka miesięcy, od kiedy stanął w progu sekretnego

domu sachakańskich buntowników. Wcześniej

przemierzał ciepłe, suche niziny, salwując się ucieczką

w towarzystwie kobiety, która uratowała mu życie.

12

Tyvara. Poczuł w piersi niepokojący, ale dziwnie przyjemny

ucisk. Odetchnął głęboko i przyspieszył kroku.

Miał zamiar zignorować to uczucie z taką samą stanowczością,

z jaką Tyvara ignorowała jego.

Przecież nie znalazłem się tu tylko dlatego, że się w niej

zakochałem, wmawiał sobie. Honor nakazywał mu bronić

Tyvary przed jej ludem, gdyż uratowała mu życie. Zabiła

skrytobójczynię, która próbowała go uwieść i zamordować,

ale – podobnie jak Tyvara – również należała do

Zdrajców. Riva działała w imieniu frakcji, która uważała,

że powinien zostać ukarany, ponieważ Akkarin, jego

ojciec i były Wielki Mistrz, nie dotrzymał układu zawartego

ze Zdrajcami wiele lat temu. We frakcji nikt nie przyznał

się do zlecenia Rivie zabójstwa Lorkina. Oznaczałoby

to działanie sprzeczne z życzeniami Królowej, więc całą

inicjatywę przypisano skrytobójczyni.

Wśród buntowników także są buntownicy, zadumał się

Lorkin.

Jego obrona może i uratowała Tyvarę przed egzekucją,

jednak kobieta nie uniknęła kary. Być może to właśnie

obowiązki, które wyznaczyła jej rodzina Rivy, sprawiały,

że nie zbliżała się do niego. Cierpiał samotność obcego

w obcym kraju, bez względu na jej przyczynę.

Dotarł prawie do stóp klifu otaczającego dolinę. Spoglądając

na niezliczone okna i drzwi wykute w zboczach

urwiska, pomyślał, że nadejdzie dzień, gdy poczuje się

tu jak w pułapce. Nie z powodu ostrej zimy, która zmusi

go do pozostania, ale dlatego, że cudzoziemcowi, który

znał już przybliżone miejsce pobytu Zdrajców, nigdy nie

pozwolono by odejść.

Za tymi oknami i drzwiami znajdowały się pomieszczenia,

które mogłyby dać schronienie populacji małego

13

miasta. Ich rozmiary były różne – od zagłębień małych

jak spiżarnie po sale wielkości Rady Gildii. Większości

z nich nie wykuto głęboko w skale z powodu niegdysiejszych

wstrząsów i zawaleń – ludzie czuli się bardziej komfortowo,

mieszkając na tyle blisko zewnętrznej ściany, by

w razie potrzeby móc ratować się szybką ucieczką.

Niektóre korytarze prowadziły znacznie głębiej. To tam

mieściły się posiadłości magów Zdrajców – kobiet, które

rządziły tym miejscem, mimo że utrzymywały, iż w ich

społeczności wszyscy są równi. Życie głębiej pod ziemią

nie przeszkadzało im prawdopodobnie dlatego, że mogły

użyć magii, aby ochronić się w razie zawalenia. A może

chcą być blisko jaskiń, gdzie powstają magiczne kryształy

i kamienie.

Na tę myśl Lorkina przeszedł dreszcz ekscytacji. Przerzucił

skrzynię na drugie ramię i wkroczył łukowatą bramą

do miasta. Może dzisiaj się dowiem.

Skalne korytarze pełne były robotników wracających

do swoich rodzin. W pewnym momencie dzieci dwojga

Zdrajców, którzy przystanęli, aby porozmawiać, zastąpiły

Lorkinowi drogę.

– Przepraszam – powiedział automatycznie, próbując

je ominąć.

Zarówno dorośli, jak i dzieci wyglądali na rozbawionych.

Kyraliańskie maniery intrygowały wszystkich Sachakan.

Ashaki i ich rodziny, potężne ludy nizin, mieli

zbyt wielkie poczucie wyższości, aby wyrażać wdzięczność

za przysługi. Uważali, że dziękowanie niewolnikom

za coś, co i tak musieli zrobić, było niedorzeczne. Mimo

że Zdrajcy nie uznawali niewolnictwa, a ludność w ich

społeczności była równa, nie przejawiali zbyt dobrych

manier. Na początku Lorkin próbował zachowywać się

14

tak jak oni, ale nie chciał zatracić swojej uprzejmości, aby

jego własny lud nie uznał go za gbura, gdyby miał kiedyś

wrócić do Kyralii.

Niech Zdrajcy myślą sobie, że jestem dziwny. Lepsze to,

niż gdyby mieli uważać, że jestem niewdzięcznikiem albo

trzymam się na uboczu.

Zdrajcy nie byli jednak wrogo nastawieni ani pozbawieni

życzliwości. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni byli

zaskakująco serdeczni. Niektóre kobiety próbowały go

nawet zwabić do swego łoża, ale grzecznie odmawiał. Może

jestem głupcem, ale jeszcze nie zrezygnowałem z Tyvary.

W pobliżu sali opieki, miejskiego odpowiednika lecznicy,

gdzie pracował przez większość czasu, zwolnił krok,

aby złapać oddech. Salę prowadziła Kalia, nieofi cjalna

przywódczyni frakcji, która zleciła jego egzekucję. Nie

chciał, żeby z jakiegokolwiek powodu myślała, że spieszył

się z powrotem albo że zależało mu, by skończyć zmianę

o czasie. Gdyby stwierdziła, że Lorkin chce wyjść, przydzieliłaby

mu jakieś zadanie, aby go zatrzymać. Wiedział

też, że kiedy chwilowo nie miał się czym zająć, nie powinien

siedzieć i odpoczywać, bo Kalia znalazłaby mu coś

do roboty, najchętniej coś nieprzyjemnego i zbędnego.

Jeśliby jednak wszedł do środka powolnym krokiem,

jak gdyby w ogóle nie gonił go czas, mogłaby ukarać go

i za to. Przyjął więc swoją zwyczajną spokojną i stoicką

postawę. Kalia dostrzegła go, przewróciła oczami i za

pomocą magii odebrała od niego skrzynię.

– Dlaczego nigdy nie wpadniesz na to, żeby użyć swoich

mocy? – westchnęła i odwróciła się, odkładając skrzynię

do składu.

Zignorował jej pytanie. Nie chciałaby słuchać o Mistrzu

Rothenie, jego starym nauczycielu z Gildii, który

15

uważał, że mag nie powinien całkowicie zastępować wysiłku

fi zycznego magią, aby nie utracić sił i zdrowia.

– Pomóc ci w tym? – zapytał. Skrzynia była wypełniona

ziołami, z których miały powstać leki – chciałby poznać

receptury niektórych z nich. Spojrzała na niego wilkiem.

– Nie. Zajmij się pacjentami.

Wzruszył ramionami, skrywając frustrację, i odwrócił

się, by spojrzeć na przestronną salę główną. Niewiele się

zmieniło od poranka, kiedy zaczął pracę. Łóżka ustawione

były w rzędach. Tylko nieliczne z nich były zajęte. Kilkoro

dzieci dochodziło do siebie po typowych dziecięcych

chorobach lub urazach, starsza kobieta zaś pielęgnowała

złamaną rękę. Wszyscy spali.

To Kalia wpadła na pomysł, żeby pracował w sali opieki.

Był pewny, że chciała w ten sposób poddać próbie jego

postanowienie, by nie uczyć Zdrajców leczenia za pomocą

magii. Do tej pory nie trafi ł na pacjentów, którzy mogliby

nie przeżyć z powodu choroby lub ran możliwych do wyleczenia

wyłącznie magią, ale taki dzień musiał w końcu

nadejść. Gdyby tak się stało, Kalia zapewne otwarcie

okazałaby wrogość. Miał plan, aby się jej przeciwstawić,

jednak za jej matczynym wyglądem i postawą krył się

przebiegły umysł. Mogła już znać jego intencje. Jedyne, co

mu pozostało, to oczekiwanie.

Teraz jednak nie mógł czekać. Musiał być gdzie indziej.

Z każdą mijającą chwilą był coraz bardziej spóźniony,

więc poszedł za Kalią do składu.

– Wygląda na to, że masz mnóstwo pracy – zauważył.

Nie spojrzała na niego.

– Tak. Na całą noc.

– Nie zmrużyłaś oka od wczoraj – przypomniał jej. –

Nie wyjdzie ci to na dobre.

16

– Nie bądź głupi – odburknęła, rzucając mu piorunujące

spojrzenie. – Świetnie sobie radzę bez snu. Trzeba to

załatwić właśnie teraz. I musi zrobić to ktoś, kto zna się

na rzeczy. – Odwróciła się. – Idź. Zrób sobie wolne dziś

w nocy.

Lorkin nie dał jej szansy na zmianę zdania. Uśmiechnął

się do siebie krzywo i wymknął się z sali opieki.

Uzdrowiciele z Gildii wiedzieli, jak źle na organizm wpływa

brak snu, gdyż wyczuwali efekty tego braku. Zdrajcy

nie byli świadomi swojego błędu, ponieważ nie potrafi li

leczyć przy użyciu magii, i twierdzili, że przespana noc to

zbędny luksus.

Nie próbował ich przekonywać, że jest inaczej, gdyż

wspominanie o rzeczach, o których nie posiedli wiedzy,

było nietaktowne. Wiele lat temu jego ojciec przyrzekł

Zdrajcom, że nauczy ich uzdrawiania w zamian za wiedzę

na temat czarnej magii, mimo że Gildia nie upoważniła

go do przekazywania takich informacji, a przede wszystkim

– mimo że czarna magia była dla magów Gildii

zakazana.

W tym czasie śmiertelna choroba zabrała Zdrajcom

wiele dzieci, a znajomość magii uzdrowicielskiej mogła

je uratować. Czarna magia pozwoliła Akkarinowi

umknąć jednemu z ichanich, u którego był niewolnikiem,

i wrócić do Kyralii, lecz nigdy nie powrócił do Sachaki,

aby wywiązać się ze swojej części umowy. Lorkin

zastanawiał się nad różnymi powodami postępowania

ojca, od kiedy dowiedział się o złamanej przez niego

obietnicy. Akkarin wiedział, że brat człowieka, który go

więził, planował najechać Kyralię. Być może czuł, że jego

obowiązkiem jest najpierw poradzić sobie z tym właśnie

zagrożeniem. Możliwe, że nie mógł poinformować Gildii

17

o niebezpieczeństwie, nie ujawniając jednocześnie, że posiadł

wiedzę na temat zakazanej czarnej magii. Albo też

uznał samotny powrót do Sachaki za zbyt niebezpieczny,

związany z ryzykiem ponownego schwytania przez ichanich

lub zemsty brata swojego dawnego pana.

A może nigdy nie zamierzał dotrzymać umowy. Przecież

Zdrajcy wiedzieli o jego tragicznej sytuacji, zanim

zaproponowali pomoc, a cały czas pomagali innym –

głównie kobietom z Sachaki – nie upominając się o zapłatę.

Fakt, że nie pomogli Akkarinowi odzyskać wolności,

dopóki nie było to dla nich opłacalne, z całą pewnością

dowodził, jak bardzo potrafi li być bezwzględni.

Korytarze miasta już nieco opustoszały, więc Lorkin

mógł iść szybciej, a nawet biec, gdy nikt nie patrzył. Jeżeli

ktoś z frakcji Kalii zauważyłby jego pośpiech, mógłby jej

o tym donieść.

Tutejsze życie odbiegało od przedstawianego przez

Tyvarę obrazu społeczeństwa spokojnego – albo nawet

sprawiedliwego, mimo zasad równości panujących wśród

Zdrajców. A jednak i tak radzą sobie lepiej niż inne kraje,

w szczególności lepiej niż pozostała część Sachaki. Nie

uznają niewolnictwa i ludzie wykonują pracę dobraną do

swoich umiejętności, a nie zgodną z ich pozycją w systemie

klasowym. Być może nie traktują równo kobiet i mężczyzn,

ale tak samo jest w innych społecznościach – tyle że na odwrót.

W większości kultur kobiety są traktowane znacznie

gorzej niż mężczyźni wśród Zdrajców.

Przyszedł mu na myśl nowy, a zarazem najbliższy przyjaciel

w Azylu, mężczyzna o imieniu Evar, z którym miał

się dziś spotkać. Młody mag zaprzyjaźnił się z Lorkinem

z ciekawości, ponieważ był on jedynym magiem w Azylu,

który nie był jeszcze z kobietą. Lorkin odkrył, że pierwsze

18

wrażenie, jakie odniósł na temat statusu mężczyzn będących

magami, było mylne: wcześniej zakładał, że skoro

mogą posługiwać się magią, Zdrajcy na pewno oferują

im te same możliwości nauki co kobietom. Prawda była

jednak taka, że wszyscy mężczyźni magowie urodzili się

z talentem magicznym – ich magia rozwijała się w sposób

naturalny, co zmuszało kobiety magów do zajęcia się ich

szkoleniem lub pozostawienia ich na pewną śmierć, gdy

tracili kontrolę nad swoją mocą. Wrodzone zdolności były

jedynym sposobem, w jaki mężczyźni wśród Zdrajców

mogli posiąść wiedzę o magii.

Jednak ci nieliczni szczęśliwcy, którzy mieli naturalny

talent, i tak nie dorównywali kobietom. Mężczyzn nie

uczono czarnej magii. Dzięki temu pośród magów nawet

słabe kobiety były silniejsze niż mężczyźni, gdyż mogły

zwiększyć swoją moc, gromadząc magię pobieraną od

innych.

Ciekawe, czy wpuszczono by mnie do Azylu, gdybym

znał czarną magię.

Porzucił jednak tę myśl, gdyż wreszcie dotarł na miejsce:

do pokoju mężczyzn. Była to duża sala dla męskiej

części Zdrajców, którzy byli już na tyle dojrzali, że nie

mieszkali z rodzicami, ale kobiety nie wybrały ich jeszcze

na swoich partnerów.

Evar rozmawiał z dwoma innymi mężczyznami, ale porzucił

ich towarzystwo, gdy zobaczył Lorkina wchodzącego

do sali. Podobnie jak większość mężczyzn tej społeczności

był szczupły i drobnej budowy, w przeciwieństwie

do typowych wolnych Sachakan zamieszkujących niziny,

którzy zwykle byli wysokiego wzrostu i mieli szerokie

ramiona. Nie po raz pierwszy Lorkin zastanawiał się, czy

19

mężczyźni wśród Zdrajców jakimś dziwnym sposobem

nie maleli, dostosowując się do swojej pozycji społecznej.

– Evarze – rzekł Lorkin. – Przepraszam za spóźnienie.

Evar wzruszył ramionami.

– Zjedzmy coś.

Lorkin zawahał się, lecz ruszył za innymi do miejsca,

w którym gotowano strawę, gdzie podano garnek gorącej

zupy przyrządzonej przez jednego z mężczyzn. Tego nie

było w planie. Czyżby się spóźnił? Czy Evar się rozmyślił?

– Nadal wybieramy się na ten spacer, o którym mówiłeś?

– zapytał, starając się zachować jak największą obojętność.

Evar przytaknął.

– Jeśli nie zmieniłeś zdania. – Pochylił się bliżej. – Kilka

twórczyń kamieni pracuje do późna – powiedział szeptem

młody mag. – Trzeba zaczekać, aż skończą i wyjdą.

Lorkin poczuł ucisk w żołądku.

– Jesteś przekonany, że chcesz to zrobić? – spytał, kiedy

podeszli do jednego z długich stołów, zajmując miejsca na

końcu, w pewnej odległości od jedzących już mężczyzn.

Evar pogryzł jedzenie, przełknął i uśmiechnął się do Lorkina

uspokajająco.

– Nic z tego, co zamierzam ci pokazać, nie jest tajemnicą.

Każdy, kto chce, może się temu przyjrzeć, pod warunkiem

że ma przewodnika, siedzi cicho i nie plącze się

pod nogami.

– Ale ja nie jestem jak każdy.

– Powinieneś być jednym z nas. Z tą różnicą, że tobie

zabroniono odejść. Cóż, gdybym ja próbował odejść, to

bez zezwolenia też nie zaszedłbym daleko, a zgody na to

raczej nie dostanę. Nie lubią, gdy zbyt wielu Zdrajców

przebywa poza miastem. Każdy szpieg to ryzyko, nawet

20

jeśli ma kamień blokujący czytanie myśli. Co by było,

gdybyś trzymał kamień w ręce, a ktoś by ci ją uciął?

Twarz Lorkina wykrzywił grymas.

– Nawet gdyby tak było, to wątpię, żeby komuś podobało

się, że tu jestem – odparł, wracając do tematu. – Albo

że mnie tam zabierasz.

Evar przełknął ostatni kęs posiłku.

– Pewnie nie. Ale droga cioteczka Kalia mnie uwielbia.

Choć Lorkin nigdy nie widział, by Kalia po przyjacielsku

gawędziła z Evarem, wyglądało na to, że rzeczywiście

akceptuje swojego siostrzeńca.

– Będziesz to jeszcze jadł?

Lorkin pokręcił głową i odsunął na bok resztę swojej

porcji. Był zbyt zdenerwowany, żeby się najeść. Przyjaciel

spojrzał krzywo na nieopróżnioną miskę, ale nic nie

powiedział, tylko po prostu dokończył resztki. Ponieważ

ilość ziemi pod uprawy i hodowlę była ograniczona,

Zdrajcy nie pochwalali marnotrawstwa, a Evar był zawsze

głodny. Wstali, posprzątali, spakowali swoje sztućce i wyszli

z pokoju mężczyzn. Lorkin niecierpliwie wyczekiwał

tego, co miał zobaczyć, choć jego żołądek skręcał się

w niepewności.

– Przejdziemy jednym z tylnych wejść – szepnął Evar. –

Mniejsza szansa, że zauważą, jak wchodzisz.

Kiedy wędrowali przez miasto, Lorkin zastanawiał się

nad swoimi oczekiwaniami. Gildia przez wieki utrzymywała,

że prawdziwe przedmioty magiczne nie istnieją.

Istnieją najwyżej zwykłe rzeczy obdarzone odpornością

na zniszczenie lub o ulepszonych właściwościach – na

przykład magicznie wzmocnione budynki czy błyszczące

ściany Uniwersytetu. Zostały bowiem wykonane z materiału,

w którym działanie magii było powolne, toteż

21

jej skutek utrzymywał się długo po tym, jak magowie

przestawali nad nim pracować. Nawet szklane krwawe

klejnoty nie były magiczne. Służyły przekazywaniu mentalnych

wiadomości pomiędzy noszącym a twórcą w sposób

uniemożliwiający podsłuchiwanie innym magom, ale

nie zawierały w sobie magii.

Podejrzewał jednak, że niektóre klejnoty w Azylu ją

zawierały. Większość z nich była podobna do krwawych

klejnotów, ponieważ przekształcały przesyłaną do nich

magię, aby mogła służyć odpowiedniemu celowi. W innych

prawdopodobnie była przechowywana w gotowości

do użytku. Wszyscy Zdrajcy, którzy zapuszczali się poza

swoją ukrytą siedzibę, mieli pod skórą maleńki kamień.

Nie tylko pozwalał on chronić ich umysły przed dostępem

sachakańskich magów, ale umożliwiał także wysyłanie

nieszkodliwych, bezpiecznych myśli. Korytarze i sale

miasta rozjaśniały mieniące się światłem klejnoty. W sali

opieki, gdzie Lorkin zajmował się chorymi, znajdowało

się kilka kamieni o pożytecznych właściwościach, od

emitujących ciepły blask lub delikatne wibracje dające

ukojenie bolącym mięśniom po takie, którymi można

było przypalać rany.

Jeżeli historyczne zapisy, na które trafi li Lorkin i Dannyl,

zawierały prawdziwe informacje, oznaczało to, że

w klejnotach mogły się kumulować ogromne pokłady

magii. Wiele lat temu taki kamień magazynujący istniał

w Arvice, stolicy Sachaki. Według Chari, kobiety, która

pomogła Lorkinowi i Tyvarze dotrzeć bezpiecznie do

Azylu, Zdrajcy wiedzieli o istnieniu kamieni magazynujących,

ale nie potrafi li ich tworzyć. Może mówiła prawdę,

a może kłamała, aby chronić swój lud.

22

Jeżeli gdzieś istniała wiedza na temat takich kamieni,

mogła uwolnić Gildię od konieczności zezwalania niektórym

magom na naukę czarnej magii na wypadek kolejnego

ataku Sachakan. Zamiast tego można by magazynować

energię magiczną, która mogłaby posłużyć obronie kraju.

Dlatego właśnie podjął ryzyko wyprawy do jaskiń

twórczyń kamieni. Nie chciał się uczyć, jak wytwarzać

kamienie, chciał potwierdzenia, że posiadały one potencjał,

który miał nadzieję w nich odnaleźć. Wtedy być może

mógłby wynegocjować pewien układ pomiędzy Gildią

a Zdrajcami: wytwarzanie kamieni w zamian za uzdrawianie.

Taka wymiana przyniosłaby korzyść obu ludom.

Wiedział, że musiałby się napracować, aby przekonać

Zdrajców do takiej umowy. Od wieków ukrywając się

przed ashakimi, ściśle chronili swoją siedzibę i sposób

życia. Nie uznawali komunikacji mentalnej, aby nie przyciągać

uwagi do miasta. Jedynymi Zdrajcami, którym

pozwalano opuszczać dolinę, byli – z kilkoma wyjątkami

– szpiedzy.

Kiedy jednak Lorkin podążał za Evarem coraz głębiej

siecią korytarzy, martwił się, że jest za wcześnie na wizytę

w jaskiniach. Nie chciał, aby Zdrajcy mieli powód, by mu

nie ufać.

Mogło się przecież okazać, że – jako cudzoziemca – nigdy

w pełni go nie zaakceptują. Chciał jedynie, aby zaufali

mu na tyle, by mógł ich przekonać do handlu z Gildią

i Krainami Sprzymierzonymi. W końcu może do nich dotrzeć,

że ofi cjalnie nie zabroniono mi odwiedzania jaskiń,

i zrobią coś w tej sprawie. Muszę zaryzykować właśnie

teraz.

Evar miał odmienne zdanie: „Zdrajcy podejmują własne

decyzje, a właściwie nie pozwalają, aby decydowali za

23

nich inni. Jeżeli chcesz, żebyśmy coś zrobili, musisz nas

przekonać, że pomysł wyszedł od nas. Jeśli ktoś się dowie,

że byliśmy w jaskiniach, przynajmniej przypomnisz

wszystkim, że mamy coś, czego w zamian za uzdrawianie

może chcieć Gildia”.

– Jesteśmy na miejscu – powiedział Evar, odwracając się

do Lorkina.

Korytarz był tak wąski, że nie mogli iść obok siebie.

Evar zatrzymał się przed otworem w bocznej ścianie.

Ponad jego ramieniem Lorkin dostrzegł jasno oświetlone

pomieszczenie. Serce podskoczyło mu w piersi.

Jesteśmy na miejscu!

Evar skinął na niego i wszedł do sali. Idąc za nim, młody

mag wodził oczami po olbrzymiej przestrzeni. W zasięgu

wzroku nie było innych osób. Spojrzał na ściany

i zaparło mu dech w piersi.

Były pokryte masami mieniących się, barwnych klejnotów.

Na początku zdawało mu się, że były rozmieszczone

nieregularnie, kiedy jednak przyjrzał się kolorom, zdał

sobie sprawę, że kryształy tworzą pasma, łuki i plamy

o podobnych odcieniach. Odwrócił się, aby obejrzeć drugą

ścianę, i zobaczył, że kamienie mają różne rozmiary,

od maleńkich drobin po kryształy wielkości paznokcia.

Coś pięknego.

– Tutaj robimy kamienie świetliste – powiedział Evar,

wskazując olśniewającą część ściany i podchodząc do

niej. – To najłatwiejsze zadanie, co jest oczywiste, jeśli

zrozumiesz, jak powstają. Nie potrzeba nawet kamienia

duplikującego.

– Kamienia duplikującego? – powtórzył Lorkin. Evar

kiedyś o nich wspominał, lecz Lorkin nigdy do końca nie

pojął ich przeznaczenia.

24

– Takiego jak te. – Evar nagle zmienił kierunek i zaprowadził

Lorkina do jednego z wielu stołów w sali. Otworzył

drewnianą skrzynkę, w której na aksamitnej tkaninie

leżał pojedynczy klejnot. – W rosnących kamieniach

świetlistych musisz po prostu zaszczepić tę samą myśl,

która służy do wytworzenia światła za pomocą magii.

Ale jeśli chodzi o bardziej skomplikowane zastosowania,

łatwiej jest przypisać wzorzec do prawidłowo wykonanego

kamienia. Dzięki temu zmniejszasz ryzyko błędów

i tworzenia kamieni ze skazą. Możesz też stworzyć kilka

kamieni naraz.

Lorkin przytaknął. Wskazał inną część sali.

– A do czego służą te?

– Do postawienia i utrzymania bariery. Używa się ich

do tymczasowego powstrzymania wody albo osuwisk.

Spójrz tutaj…

Przeszli wszerz sali, podchodząc do ściany maleńkich

czarnych kryształków.

– Te będą blokowały czytanie myśli. Są tak skomplikowane,

że ich wytworzenie zajmuje dużo czasu. Byłoby

łatwiej, gdyby miały tylko ukrywać myśli osoby, która je

nosi, ale muszą też pozwolić jej na przekazywanie myśli,

których spodziewa się odczytujący, aby móc go zmylić.

– Evar wpatrywał się z podziwem w maleńkie kamienie. –

Nie są naszym wynalazkiem. Kupowaliśmy je od plemion

Duna.

Przez myśl Lorkina przemknęło ostrzeżenie Dannyla,

że wiedzę na temat tworzenia kamieni Zdrajcy wykradli

zamieszkującemu północ ludowi. Możliwe, że tylko plemiona

Duna zapatrywały się na to w ten sposób. A może

to kolejna niedotrzymana umowa, jak ta pomiędzy jego

ojcem a Zdrajcami.

25

– Wciąż z nimi handlujecie? – zapytał.

Evar pokręcił głową.

– Przewyższyliśmy ich pod względem wiedzy i umiejętności

całe wieki temu. – Spojrzał w prawo. – Tutaj są klejnoty,

które wypracowaliśmy sami. – Podeszli do skupiska

dużych kamieni o opalizującej powierzchni odbijającej

światło, przypominającej Lorkinowi wnętrze egzotycznych

polerowanych muszli. – To kamienie przyzywające.

Są jak krwawe klejnoty. Dzięki nim możemy się komunikować

na odległość, ale tylko poprzez kamienie wyhodowane

obok siebie. Nie jest łatwo śledzić, które z nich

są z sobą powiązane, dlatego cały czas musimy tworzyć

krwawe klejnoty.

– A dlaczego mielibyście przestać je tworzyć?

Evar spojrzał na niego zaskoczony.

– Chyba wiesz o ich niedoskonałościach?

– Niech pomyślę… Czyżby twórca tych tutaj miał nie

widzieć myśli noszącego przez cały czas?

– Właśnie, klejnot odbiera tylko wiadomość, którą wyśle

użytkownik, a nie wszystkie myśli i uczucia.

– Rzeczywiście, byłoby to ułatwienie. – Lorkin odwrócił

się w stronę sali. Wszędzie było całe mnóstwo skupisk

klejnotów, pod ścianami stały zaś stoły uginające się pod

ciężarem różnych przedmiotów. – A do czego służą te

kamienie? – spytał, wskazując dużą stertę.

Evar wzruszył ramionami.

– Nie wiem dokładnie. To chyba jakiś eksperyment. Coś

w rodzaju broni.

– Broni?

– Do obrony miasta na wypadek ataku.

Lorkin kiwnął głową i zamilkł. Pytania o broń mogłyby

wydać się podejrzane nawet nowemu przyjacielowi.

26

– Kamienie obronne muszą służyć czemuś, czego nie

potrafi ą jeszcze magowie – powiedział Evar. – Komuś,

kto ma za małe umiejętności, lub magowi, którego moc

się wyczerpała. Mam nadzieję, że poprawiają celność

ataków. Nie byłem zbyt dobry w magii bojowej, więc jeśli

ktoś miałby nas kiedyś zaatakować, będę potrzebował jak

największego wsparcia.

– A walczyłbyś w ogóle? – spytał Lorkin. – Z tego, co mi

wiadomo, w bitwach z czarnymi magami ludzie niskiego

pochodzenia, tacy jak my, przydają się tylko jako źródło

dodatkowej mocy. Prawdopodobnie oddalibyśmy naszą

moc czarnemu magowi, a potem by nas odesłano, żebyśmy

nie przeszkadzali.

Evar przytaknął i spojrzał na Lorkina z ukosa.

– Ciągle nie mogę się przyzwyczaić, że nazywacie wyższą

magię czarną magią.

– W Kyralii czarny to kolor zagrożenia i mocy – wyjaśnił

Lorkin.

– Tak, mówiłeś już. – Evar odwrócił się, rozglądając się

po sali, jak gdyby szukał jeszcze czegoś, co mógłby pokazać

Lorkinowi. Nagle zrobił wielkie oczy i wydał z siebie

niski pomruk.

– Ojej.

Spojrzawszy w tym samym kierunku, Lorkin dostrzegł,

że łukowato sklepionym głównym wejściem do sali wkroczyła

młoda kobieta. Miał ochotę poszukać mniejszego

tylnego wyjścia; pewnie było kilka kroków od nich, ale

kobieta musiała ich zauważyć, zanim tu dotarli.

Chyba jednak wpakujemy się w te kłopoty, o których

mówiła nam Kalia.

Chwilę później kobieta podniosła oczy i zobaczyła ich.

Uśmiechnęła się do Evara, po czym jej wzrok powędrował

27

ku Lorkinowi i uśmiech znikł z jej twarzy. Zatrzymała się,

spojrzała na niego w zamyśleniu, odwróciła się i wyszła

z sali.

– Zobaczyłeś to, co chciałeś? Bo chyba pora wracać –

powiedział szybko Evar.

– Tak – odparł Lorkin.

Evar zrobił krok w kierunku wyjścia i zatrzymał się.

– Nie, chodźmy główną drogą. Lepiej, żebyśmy nie

sprawiali wrażenia winnych, skoro ktoś nas już zobaczył.

Wymienili ponure uśmiechy, odetchnęli głęboko i ruszyli

w kierunku przejścia, za którym zniknęła kobieta.

Byli już prawie przy łuku, kiedy pojawiła się kolejna, groźnie

spoglądająca. Zauważyła ich i podeszła.

– Co tu robicie? – zapytała Lorkina.

– Witaj, Chavo – rzekł Evar. – Przyszedł ze mną Lorkin.

Spojrzała na Evara.

– Widzę. Co on tu robi?

– Oprowadzam go – odpowiedział Evar. Wzruszył ramionami.

– Żadna zasada przecież tego nie zabrania.

Kobieta zmarszczyła brwi i spoglądała to na Evara, to

na Lorkina. Otworzyła usta, znów je zamknęła, a na jej

twarzy pojawił się wyraz poirytowania.

– Być może nie zabrania – odparła – istnieją jednak…

pewne inne względy. Wiesz, jak niebezpiecznie jest przeszkadzać

twórczyniom kamieni i je rozpraszać.

– Oczywiście, że wiem. – Mina i ton głosu Evara nabrały

powagi. – Dlatego zaczekałem, aż udadzą się do domów

na spoczynek, i nie zabrałem Lorkina do wewnętrznych

jaskiń.

Uniosła brwi.

– Nie do ciebie należy ocena, kiedy jest na to właściwa

pora. Otrzymałeś zezwolenie na to oprowadzanie?

Evar pokręcił głową.

– Nigdy wcześniej go nie potrzebowałem.

Widząc triumfujące spojrzenie Chavy, Lorkin zamarł.

– Powinieneś je mieć – powiedziała. – Trzeba to zgłosić,

a żadnemu z was nie wolno zniknąć mi z oczu, zanim

odpowiednie osoby o tym nie usłyszą i nie zdecydują, co

z wami zrobić.

Kiedy odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku wejścia,

Lorkin spojrzał na Evara. Chłopak uśmiechnął się

i mrugnął. Mam nadzieję, że rzeczywiście nie potrzebujemy

tego zezwolenia, myślał Lorkin, gdy podążali za Chavą.

Mam też nadzieję, że nikt nie zapomniał mi powiedzieć

o prawie czy zasadzie, które powinienem znać. Mówczynie

zaleciły mu, żeby nauczył się praw Azylu i ich przestrzegał,

dlatego starannie się do tego przyłożył.

Nie potrafi ł jednak zachować takiej beztroski jak Evar.

Nawet jeśli obaj mieli rację, reakcja Chavy potwierdziła

obawy Lorkina: jego wizyta w jaskiniach nadwyrężyła

zaufanie Zdrajców. Miał tylko nadzieję, że nie pozwolił

sobie na zbyt wiele i nie zaprzepaścił wszelkich widoków

na handel z Gildią – albo na swój powrót do domu.