"Chłopcy" - Jakub Ćwiek - recenzja

Rykiem silników, hukiem wystrzałów i głośnym: BANGARANG! – tak zwiastują swoje przybycie Zagubieni Chłopcy, najbardziej niezwykły gang motocyklowy na świecie. Niegdyś wierni towarzysze Piotrusia Pana, dziś odziane w skórzane kurtki zakapiory pod wodzą zabójczo seksownej Dzwoneczek. Zrobią wszystko, by przetrwać… i dobrze się przy tym bawić. Bez względu na cenę. 

Jak do tej pory udało mi się przeczytać tylko „Kłamcę 1” autorstwa Jakuba Ćwieka. Jednak z powodu stylu w jakim on pisze, stwierdziłam, że warto będzie sięgnąć po resztę jego utworów. Niestety nie miałam okazji – na razie, bo na pewno nadrobię zaległości – poznać dalszych losów Lokiego, sięgnęłam po „Chłopców”, którzy są nieco bardziej niegrzeczną wersją „Piotrusia Pana”. 

Jakub Ćwiek powinien być Wam znany, gdyż jest to jeden z najlepszych polskich autorów literatury młodzieżowej, znawca fantastyki i popkultury. Po spotkaniu z nim twarzą w twarz, mogę powiedzieć, że to „swój człowiek” :)

„- Im później nauczysz się bać, ksiądz - Kruszyna dobył noża i rozejrzał się za jakimś patykiem - tym później dorośniesz.” 

Już od pierwszych stron czytelnik zostaje wrzucony na głęboką wodę. Akcja od razu nabiera szybkiego tempa i - co najlepsze – nie zwalnia, aż do samego końca. W każdym kolejnym rozdziale poznajemy inną osobę, która nie jest nic a nic połączona z historią Chłopców, by kilka wersów dalej okazało się, że to dzięki Chłopcom, wszystko układa się w oczekiwany sposób. Główni bohaterowie, czyli motocyklowy gang z Dzwoneczkiem na czele, są postaciami charyzmatycznymi, wyróżniającymi się z nie tylko z tłumu, ale i spośród innych powieści młodzieżowych. Moją największą sympatię zyskał Milczek, no i Dzwoneczek. Jedyna kobieta w gangu, na dodatek przewodząca reszcie jest cholernie seksowną laską. A co mnie rozbawiło najbardziej, to fakt iż Chłopcy zwracają się do niej per ''mamo''. Nie ma bohatera idealnego, każda postać posiada zalety i wady, przez to są niezwykle realni, można ich spotkać tuż za rogiem. 

„- Patrz, Milczek, obudziła się królewna - zawołał stojący nad nią rudobrody olbrzym w skórzanej kurtce. - Najwyższa pora, bo mi już bez tego paska gacie, kurwa, lecą.” 

Jakub nie dość, że bardzo wyraziście nakreślił wygląd głównych postaci, to w swojej książce zamieścił jeszcze ich wizerunki (autorem szkiców są Robert Alder i Iwo Strzelecki) co dodatkowo ułatwia wyobrażenie sobie tych postaci w rzeczywistości. Bardzo podoba mi się logo Zaginionych Chłopców, które także można zobaczyć zarówno na okładce jak i w środku książki. 

"Oto druga Nibylandia. Wielka jak dziecięce oczekiwania, ale też brudna, zniszczona i obdarta przez dorosłość". 

Czymś co budzi kontrowersje przy tym utworze, to wulgaryzmu jakich używa gang, i nie tylko. Jak dla mnie bez tych zwrotów to nie byłaby ta sama historia. Aby utwór był realny trzeba zachować jak najwięcej realizmu, a wiemy jak jest z wulgaryzmami w życiu codziennym. Mi nie przeszkadzało to nic a nic, powiem więcej bardzo dobrze, że Jakub zamieścił takie słowa. Jak ktoś nie chce nie musi wcale czytać tej pozycji, ale wtedy ominie go bardzo wiele atrakcji. 

"- Gdzie... Gdzie ja jestem? - wychrypiała.

- W pielke, maleńka. Ale za to w doborowym towarzystwie."

„Chłopcy” to utwór, który czyta się naprawdę szybko, mi zajęło to jedno popołudnie. Ich przygody są naprawdę niezwykłe i wciągające. Swoją osobowością bohaterowie wzbudzają naszą sympatię, a są to przecież zarośnięci, dobijający trzydziestki motocykliści. Utwór napisany jest bardzo przystępnym językiem i w sposób bardzo plastyczny przedstawia tło wydarzeń. Dodam, że akcja utworu dzieje się w Polsce :) Co jest naprawdę ciekawe, bo do tej pory nie spotkałam się z tak ciekawym przedstawieniem Polski w literaturze ( no może z małymi wyjątkami). „Chłopcy” to historia o dojrzewaniu oraz o tym, jak ważni są prawdziwi przyjaciele i o tym, że nawet sierota jest wiele warta. Daję ocenę 6/6, i z niecierpliwością czekam na dalsze losy sexy Dzwoneczka i reszty tego zwariowanego gangu.  

" - Proszę księdza, bo ja już wcześniej chciałam... ale... Dlaczego Bóg nie lubi Harry'ego Pottera? (...)

- To nieprawda, że Bóg nie lubi Pottera, Małgosiu. W Kościele są jednak ludzie, jak biskupi, jak papież, których zadaniem jest wskazywanie właściwej drogi. (...) Osobiście ubolewam nad faktem, że ulegli mocy słowa "magia" i nie dostrzegali, że to tylko przebranie dla opowiastki o przyjaźni i walce dobra ze złem. Ale to dla nas lekcja, żebyśmy nie oceniali po pozorach, prawda?

- Czy tak samo jest ze Zmierzchem? (...)

- Nie - odparł ksiądz. - Akurat dla miłośników Zmierzchu Bóg planuje obecnie drugi potop, więc nie mów potem, że nie przestrzegałem".